Dnia 18 stycznia 1968 r. w Warszawie podprokurator Prokuratury Powiatowej dla dzielnicy Warszawa-Żoliborz przesłuchał niżej wymienioną w charakterze świadka, bez odebrania przyrzeczenia. Po uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, świadek zeznała, co następuje:
| Imię i nazwisko | Władysława Burzycka |
| Wiek | 75 lat |
| Imiona rodziców | Franciszek i Paulina z d. Leszczyńska |
| Miejsce zamieszkania | Warszawa, ul. Słowackiego 20 m. 1 |
| Zajęcie | emerytka |
| Karalność | niekarana |
| Stosunek do stron | obca |
Uprzedzona o odpowiedzialności karnej z art. 140 kk wyjaśniam, że:
Na ul. Rochulewskiej mieszkałam przeszło 50 lat, również przez cały okres okupacji. Po wybuchu Powstania Warszawskiego uciekłam na trzeci dzień wraz z rodziną z Warszawy na teren powiatu pruszkowskiego.
Nic mi nie wiadomo, aby na terenie mojej posesji dokonywana była jakaś egzekucja lub żeby chowane były tam jakieś osoby. Do Warszawy wróciłam trzeciego dnia po wyzwoleniu. Dom miałam spalony, więc zamieszkałam w bunkrze, który wybudowali Niemcy. Nie zauważyłam, aby w moim ogrodzie były ślady kopania ziemi. Była to zima, więc nic nie można było zobaczyć.
W związku z zabudową terenu pod budownictwo mieszkaniowe zostałam wysiedlona ze swojej posesji. Słyszałam, że podczas prac budowlanych na jej terenie wykopano jakieś szczątki ludzkie, ale nie widziałam tego i nic na ten temat nie mogę powiedzieć.
Odczytano.