St. przodowniczka Kazimiera Kuźniarska, ur. 4 marca 1923 r. w Garwolinie, pow. warszawskiego. Siostra salowa w Szpitalu Wojennym nr 3.
Mieszkałam w Łucku przy ojcu, funkcjonariuszu Policji Państwowej i chodziłam do gimnazjum państwowego.
13 kwietnia 1940 r. o godzinie 6.00 rano zostałam wywieziona wraz z rodziną (bez ojca) do kołchozu „Rote Fane” [„Rote Fahne”] w Pawłodarskim okręgu. Podróż mieliśmy w strasznych warunkach, bez wody nawet.
W kołchozie pracowałam jako traktorzystka, za pracę nie otrzymywałam najmniejszego wynagrodzenia. Mieszkaliśmy w przykrych warunkach, razem trzy rodziny w jednym maleńkim pokoiku.
W listopadzie 1940 roku uzyskaliśmy zezwolenie na zamieszkanie w Pawłodarze, gdzie pracowałam w szpitalu dla gruźlików jako siostra pielęgniarka. Pensję, choć z wielkimi zaległościami, otrzymywałam.
Z powodu choroby matki, która musiała być operowana, w styczniu 1942 roku wyjechałyśmy do Ałmaty. Pozostawałam tam przez trzy miesiące. Po operacji celem dalszego leczenia udałyśmy się do Taszkentu, gdzie umieściłam matkę w szpitalu, sama zaś w dniu 16 maja 1942 wstąpiłam w szeregi Pomocniczej Służby Kobiet w Jangijul.
Matka i bracia pozostali w ZSRR.
M.p., 8 marca 1943 r.