Ochotniczka Waleria Wojciechowska, [ur.] 24 września 1903 r., rzymska katoliczka, urodzona i zamieszkała we Lwowie, kierowniczka firmy modniarskiej „Władysława” we Lwowie.
Od czasu wojny [byłam] zameldowana i mieszkałam u brata, z tego powodu z całą rodziną wywieziona [zostałam] 13 kwietnia 1940 r. do semipałatyńskiej obłasti, kokpektyńskiego rejonu, fermy komsomolskiej nr 2.
Latem pracowałam w ogrodach warzywnych, zimą przy śniegu. Mieszkałam w lepiankach kozackich, z końcem roku w domu murowanym, prywatnie. Fermę zamieszkiwali Polacy ze sfer oficerskich i urzędniczych. Życie [było] bardzo ciężkie i pracowite, ale jednoczyła nas jedna myśl: powrotu do wolności i Ojczyzny.
Oficjalny stosunek władz [był] grzeczny, ale wszystkie pretensje wysuwane przez Polaków o lepsze warunki mieszkaniowe i żywnościowe były zbywane obietnicami i tym się kończyło. Jedna lekarka Polka była przeznaczona na cały rejon, z lekarstwami [było] bardzo ciężko. Dzięki łączności z krajem i rodziną, która pomagała nam stale finansowo i posyłkami żywnościowymi, przetrwaliśmy ten ciężki czas.
Po amnestii pojechaliśmy na południe, do Czu, i na własny koszt mieszkałam tam do 25 lutego 1942 r., kiedy wyjechałam do 6 Dywizji Piechoty i pracowałam w Szpitalu Wojskowym nr 2 jako siostra gospodarcza. 6 sierpnia wstąpiłam do wojska i już w drodze do Persji zaczęłam chorować na malarię tropikalną przez trzy i pół miesiąca. Obecnie pracuję jako podoficer sekcyjny w Szpitalu Wojennym nr 3.